Nie sądźcie. (Łk 6,37)

Na konferencji poświęconej edukacji w Niemczech pewien politolog powiedział, że system nauczania w tym kraju wygląda tak, jakby polecić kotu, małpie, psu i słoniowi wdrapać się na to samo drzewo i uznać ich za nieudaczników, jeśli sobie z tym nie poradzą. Coś podobnego mówi nam dzisiejszy fragment Ewangelii. Kiedy osądzamy innych, to tak, jakbyśmy oczekiwali od nich wdrapania się na konkretne drzewo – nasze drzewo – i to w sposób perfekcyjny.

Wszyscy od czasu do czasu wydajemy pochopne sądy: „On przecież powinien… Dlaczego ona zawsze… Mógłby przynajmniej…”. Zamiast traktować każdego jako niepowtarzalny skarb, staramy się wpasować go w sztywne ramki wynikające z naszych osobistych przekonań. Tak postępując, nie zważamy na to, że nasze oczekiwania co do tej osoby mogą być zupełnie rozbieżne z oczekiwaniami Boga. To nie my mamy na wszystko odpowiedź, ale Bóg!