Jednak to jeszcze nie koniec historii. Wątpliwości Zachariasza zaczęły słabnąć, gdy okazało się, że Elżbieta rzeczywiście spodziewa się dziecka. Rozwiały się, gdy dowiedział się o tym, że dziecko poruszyło się w łonie Elżbiety na głos pozdrowienia Maryi oraz że Maryja także przeżyła spotkanie z aniołem. Widząc to wszystko, Zachariasz doznał przemiany serca.

Po narodzinach dziecka nadał mu imię Jan, jakim nazwał je anioł. Następnie, „napełniony Duchem Świętym”, wyśpiewał Bogu swoje uwielbienie (Łk 1,67).

Patrząc na swego nowo narodzonego syna, Zachariasz prorokował: „Ty, dziecię, prorokiem Najwyższego zwać się będziesz, bo pójdziesz przed Panem torując Mu drogi; Jego ludowi dasz po- znać zbawienie, co się dokona przez odpuszczenie mu grzechów” (Łk 1,7677). Trudno się nie zgodzić, że słowa te są świadectwem przemiany wewnętrznej – przejścia od zwątpienia do wiary.

Wszyscy mamy w sobie coś z Zachariasza. Ułomna ludzka logika wydaje nam się pewniejszym oparciem niż ufność w moc Boga i Jego obietnice. Większość z nas nie spodziewa się ujrzeć cudów. W głębi serca stwierdzamy, że takie rzeczy po prostu się nie zdarzają. Jednak Jezus chce, abyśmy wierzyli w cuda i by- li na nie otwarci. Kieruje do nas te same słowa, które kiedyś wypowiedział do Tomasza: „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20,29).

Oczekuj więc cudów. Zacznij od rzeczy małych, a zobaczysz, jak twoja wiara będzie wzrastać. Kiedy następnym razem będziesz na Mszy świętej, poproś Boga o głębsze poczucie pokoju i ufności. Zgodzisz się chyba, że już spełnienie tej prośby byłoby cudem. Stopniowo zaczniesz otwierać się też na inne cuda dziejące się wokół ciebie.

„Jezu, wierzę, że Ty także dziś możesz czynić cuda. Wierzę w Twoją zbawczą moc.”

Iz 49,1-6

Ps 139,1-3.13-15

Dz 13,22-26

(Słowo wśród nas, 2015)