Marcin skończył studia z wyróżnieniem. Zebrał gratulacje, ale nie otrzymał stypendium doktoranckiego i etatu na uczelni. Rynek pracy okazał się bezlitosny. Półroczne starania nie przyniosły rezultatu. Widmo klęski i opustoszała kieszeń zmusiły go do wyjazdu na Wyspy. W Londynie zaczął od pracy fizycznej i wolontariatu w przedsiębiorstwach. Po pięciu latach zaczął rozwijać swoje kompetencje jako analityk. Dobra posada, międzynarodowe środowisko, szansa na staż w Stanach Zjednoczonych — trud zaprocentował, ale nie zastąpił porzuconych marzeń. Myśl o ścieżce naukowej powracała wielokrotnie. „Nie jestem stąd” — kwitował przed sobą samym.

Justyna już od liceum zapowiadała się na świetną panią doktor. Medycyna stała się zwieńczeniem jej pasji. Studia pochłaniały ją, fascynowały, intelektualnie nasycały. Gdy rozpoczęła praktyki w szpitalu, odkryła, że nie w podręcznikach i badaniach, ale w pracy z pacjentami kryje się sens. Cierpienie, które oglądała, uderzało i drążyło nie tylko umysł, by postawić dobrą diagnozę, ale przede wszystkim serce. W tym ostatnim odezwała się tłumiona latami tęsknota, by w służbie ludziom objawiać Boga. Pragnienie oddania Jemu życia wydawało się szaleństwem, przez rodzinę było nazywane osobistą porażką, przez znajomych powodem do kpiny i śmiechu. Praca zawodowa biegła torem dyżurów, obchodów, operacji. Zapewniła rytm, ale nie ugasiła pierwotnej tęsknoty Justyny. „Nie jestem stąd” - orzekała o sobie, przechodząc szpitalnymi korytarzami.