Nie wstydzi się nazwać ich braćmi swy­mi.

Jurek wbiegł zapłakany do pustego pokoju rodziców. W uszach dźwięczały mu jeszcze słowa starszego o dwa lata Piotra: „Wynoś się! Wstyd mi za ciebie! Nic jesteś już moim bratem!". Kiedy tak siedział na łóżku, próbując się uspokoić, jego wzrok padł na leżące na szafce Pi­smo Święte. Otworzył je na chybi! trafił: „Nie wstydzi się nazywać ich braćmi swymi" (Hbr 2,11) - przeczytał. Zacieka­wiony, zaczął dociekać, o kim mowa, i zo­rientował się, że o Jezusie. „Jak Piotrek mnie nie chce, to już trudno - pomyślał. Ale za to jestem brałem Pana Jezusa!"

Jak wielu ludzi dopiero w Bogu od­krywa swoją wielką godność! Jesteśmy dziećmi Ojca niebieskiego, braćmi i sio­strami Jezusa, który dobrowolnie podzie­lił nasz ludzki los. Jest to fakt, którego nic nie zmieni - ani nasze słabości, ani znoszone upokorzenia, ani opinia innych. Cierpienie Jezusa nadaje sens naszym cierpieniem, Jego upokorzenia naszym upokorzeniom. Jego życie naszemu życiu. On pierwszy poszedł drogą całkowite­go zaufania Ojcu i wzywa nas, abyśmy poszli za Nim.