Benedetta Bianchi Porro jako kilkunastoletnie dziecko zachorowała na paraliż dziecięcy, po którym pozostał niedowład nóg. Wraz z rozwojem dziewczynki choroba coraz bardziej odziera ją z życia, zabiera słuch, wzrok i mowę. Była zdolną dziewczyną mimo tych ograniczeń osiąga dobre wyniki na studiach. W końcu przychodzi śmierć. W swym ogromnym cierpieniu napisała wiele listów.
Oto fragment jednego z nich:
„Osobiście jestem pogodna. Bóg chciał, abym była w takim stanie, w jakim jestem. Nie obawiam się Boga. Jesteśmy w Jego rękach. To najczulsze ręce, które prowadzą nas drogą miłości i pokoju. Jeżeli oddamy się im, nie będziemy nigdy, nawet przez moment opuszczeni. Bóg troszczy się o kwiaty na łąkach i ptaki w powietrzu. Tym bardziej otoczy opieką nas, jesteśmy o wiele więcej niż ziele i ptaki. Szukajcie Królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane. Oto dlaczego jestem pełna radości".
- Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko - poprosił urzędnik królewski, gdy po dniu drogi znalazł Jezusa. - Idź, syn twój żyje – usłyszał w odpowiedzi. To znaczy: wróć do domu, bez pewności, że zostałeś wysłuchany. Wróć do domu wiedząc, że jeśli okaże się to nieprawdą, możesz już nie zdążyć...
Wysłuchał mnie, czy zbył? Urzędnik z Ewangelii musiał w drodze powrotnej powtarzać sobie wielokrotnie to pytanie, skoro zamiast szaleństwa radości na wieść, że syn żyje, zaczął się dopytywać, kiedy to uzdrowienie się dokonało.
Wydaje się, że w zaufaniu czy człowiekowi, czy Bogu nie mieści się niepokój, niepewność, wątpliwości. Tymczasem najczęściej jest tak, jak wtedy. Każdy krok oznacza decyzję: ufam lub nie. I nie zawsze najtrudniejszy jest ten pierwszy.
Zaufanie nie przychodzi w jednej chwili. Potrzebuje doświadczenia, że ten, który mówi, nie jest kłamcą. Czasem wielu doświadczeń.
Bóg o tym wie i nie obraża się, jeśli Go sprawdzam. Cierpliwie każdego dnia przypomina, że jest przy mnie. Tak długo, aż uwierzę.
