O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje.

Słyszałem kiedyś świadectwo pewnego człowieka. Opowiadał, że jako młody człowiek, zbuntowany, niechętnie wtedy nastawiony do Boga i do wiary – znalazł się w szpitalu. Którejś nocy, na łóżko obok, przywieziono dziewiętnastolatka, przez następne dni był nieprzytomny. Najczęściej odwiedzali go matka i policja. Jak się okazało prowadził po pijanemu i spowodował wypadek. Z 5-ga jadących przyjaciół tylko on przeżył. Gliniarz mówił, że alkoholu we krwi miał na półtora piwa. Matka, kiedy przychodziła, obmywała mu spoconą twarz i siadała z różańcem przy łóżku. Cały czas się modliła. Byłem wtedy w drugiej klasie liceum i strasznie mnie to denerwowało. Kobieta odmawiała różaniec szeptem, ale słyszalnie. Doprowadzało mnie to do szału. Sam byłem po niezawinionym wypadku, traciłem wzrok, w nieskończoność czekałem na neurochirurga. Nikt nie chciał mi powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, a ona urządzała sobie publiczne nabożeństwa za kogoś, kto nie wiadomo czy lepiej dla niego żeby żył czy umarł. Chciałem to przerwać, ale byłem za bardzo tchórzliwy, żeby wprost poprosić o ciszę. Wypaliłem więc w końcu:

Wiem, że modli się Pani za syna, ale o co się Pani właściwie modli?

Odpowiedziała mi z nadprzyrodzonym spokojem:

Naprawdę nie wiem o co się dla niego modlić, ale Pan Bóg wie.

Dziś kiedy wspominam tamtą sytuację to wiem. Ona wiedziała jak się modlić - wiedziała, że tylko Bóg może rozpoznać, co jest chlebem, a co kamieniem dla jej dziecka. Modliła się po prostu za nie.