We mnie jakby grom uderzył, a ona dalej: jestem czarna, ty blondynka. Jestem zdrowa, a ty chora. Była już wtedy mocno pijana (...) Uciekłam z domu w tym, w czym stałam. Tułałam się po Polsce przeklinając tą co mnie urodziła (...) Zaczęłam chodzić po „bramach", spałam po klatkach schodowych, po pociągach, zwłaszcza na trasie Kraków- Lublin. Najlepiej nocowało się w grobowcach na cmentarzu Rakowickim. Czy bałam się? Czego? Owszem, były obok mnie jakieś szczątki, ale przykryłam je, czym mogłam, odmówiłam „wieczne odpoczywanie" i do rana spałam spokojnie. W grobowcach było lepiej niż w pociągu, gdzie spało się z duszą na ramieniu, byleby tylko konduktor nie wyrzucił. Nienawidzę ludzi za to, że mi nie pomogli. Czasami sama żałuję, że jestem człowiekiem.

Na pewno ze smutkiem wygłosił Pan Jezus tę zapowiedź:

Nadchodzi godzina... że się rozproszycie... każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego.

Niewątpliwie miał tu Chrystus na myśli wypadki, jakie za chwilę miały się rozegrać w Ogrodzie Oliwnym.

Ale chyba nie tylko to rozprosze­nie leżało Mu na sercu. Powiedział kiedyś wyraźnie, że będziemy Go spotykać w postaciach Jego braci najmniejszych, którym trzeba będzie oddać taką czy inną przysługę - podczas, gdy my w naszym rozproszeniu każdy w swoją stronę nie dostrzegamy takich możliwości, zostawiając Chrystusa samego.

Przyczyną rozproszenia, a może i jego konsekwencją, jest zobojęt­nienie. Zobojętnienie na sytuację drugiego człowieka. Można powiedzieć, że ta obojętność stała się plagą naszych czasów. Plagą szczególnie dot­kliwą. Napisał ktoś:

Nie bójcie się swoich wrogów - mogą was najwyżej zabić.

Nie bójcie się swych przyjaciół - mogą was najwyżej zdradzić.

Lecz bójcie się ludzi obojętnych (B. Jasieński).

Bolesna obojętność może rozdzielać nawet najbliższe wspólnoty (mał­żeńską, rodzinną), jeśli każdy ucieka w swoją stronę. O wiele trudniej zjednoczyć serca rozproszone w obrębie jednego domu, jednej rodziny, jednej parafii, jednej wspólnoty...