Nie jest też jakimś dodatkiem.

Najlepszy termin na oznaczenie relacji między tymi dwiema częściami JEDNEJ Biblii jest termin wzięty z dzisiejszej Ewangelii - "wypełnienie".

Jezus nie znosi, nie odrzuca, nie przekreśla Prawa.

Wypełnia jedynie (i aż) to Prawo swoim duchem.

Ten duch przynosi prawdziwe zrozumienie tego, czym jest Prawo i do czego jest nam potrzebne.

Dwuletniemu dziecku, które stoi przed elektrycznym gniazdkiem z gwoździem w ręku, po prostu ten gwóźdź się wyjmuje i mówi: "nie wolno".

Gdy dziecko jest starsze można i trzeba mu wytłumaczyć czym to może grozić.

Duch Nowego Testamentu działa od środka.

To już nie nakazy i zakazy, centymetry i szczegółowe instrukcje licznych przykazań.

Ale to miłość, która człowiekowi dyktuje znany styl życia poddany Bogu, jaki znajdujemy w Starym Testamencie, ale oprócz tego mówi: "stać cię na więcej".

Symbolem Starego Testamentu są tablice Dziesięciu Przykazań.

Wizytówką Nowego Testamentu jest Kazanie na Górze a w nim Błogosławieństwa.

Błogosławieństwa w porównaniu z Dekalogiem idą o wiele dalej, to jest krok do przodu.

Nie w bok, nie w tył, ale właśnie do przodu - wypełnienie a nie opozycja.

Warto zastanowić się zatem, w którym miejscu drogi jesteśmy.

Na pełnej życia Górze Błogosławieństw, czy na pustynnym Synaju?

Każde miejsce naznaczone jest Bożą Obecnością.

Ale pod Synajem Bóg kazał Izraelitom zwinąć obóz i ruszyć dalej.