Podczas pobytu w Niemczech przeżył najazd pogańskich Kumanów (z terytorium Węgier) na Turyngię.

Postanowił zostać misjonarzem i nawrócić ten lud na chrześcijaństwo, lecz papież Innocenty III nie wyraził na to zgody.

Wracając do Hiszpanii przez południową Francję spotkał wysłanników papieskich (legatów) do zwalczania herezji albigensów.

Albigensi (od miasta Albi w południowej Francji), inaczej zwani katarami (czystymi) stanowili sektę.

Uważali siebie za dobrych chrześcijan, wierzących i pokutujących oraz świadomie ubogich.

Byli przekonani, że ich Kościół, tzw. Chrystusowy był różny od Kościoła rzymskiego, zarzucając, że u nas bardziej dba się o wystawność nabożeństw niż o ideały ewangeliczne.

Według nich Chrystus był jednym z aniołów lub najlepszym z ludzi usynowionym przez Boga.

Albigensi czynnie występowali przeciwko Kościołowi, niszcząc katolickie świątynie, plebanie i inne obiekty.

Dominik wraz ze swoim przyjacielem, biskupem Dydakiem zaczęli pomagać wspomnianym legatom w ich pracy misyjnej.

Uważali, że trzeba być ubogim na wzór Chrystusa i Jego uczniów oraz prowadzić życie prawdziwie ewangeliczne, ponieważ albigensi zarzucali bogactwo wielu duchownym katolickim.

Dominik nawracał licznych zwolenników sekty albigensów, chodząc w wyprawach misyjnych do miast i poszczególnych wsi.

Biskup musiał wracać do swojej diecezji Osma, a do Dominika dołączyli się kapłani, którzy podobnie jak on pragnęli oddać się pracy misyjnej.

I tak św. Dominik założył zakon oparty na całkowitym ubóstwie (stąd nazwa: żebrzący) i nazwał go kaznodziejskim.

Od imienia założyciela – Dominika - nazywa się też dominikańskim lub dominikanami.

Papież Innocenty III polecił Dominikowi przyjąć regułę utworzoną przez św. Augustyna, a papież Honoriusz III w roku 1218 zatwierdził zakon.

Zadaniem dominikanów jest zawsze głoszenie Słowa Bożego, praca misyjna, jak też duszpasterska i naukowa.

Zakon dominikański niemalże od swoich początków aż do dzisiaj propaguje między innymi modlitwę różańcową.

Warto wspomnieć, że pierwszymi polskimi dominikanami, którzy z rąk Dominika przyjęli zakonny habit, byli św. Jacek i bł. Czesław Odrowążowie.

Dominik pełen zasług odszedł do Pana 6 VIII 1221 r.

Jego grób znajduje się w Bolonii.

Papież Grzegorz IX kanonizował św. Dominika w roku 1234.

Za przykładem św. Dominika starajmy się jak najlepiej poznawać Pismo Święte i być głosicielami Dobrej Nowiny Pana nie tylko słowem, ale też naszą postawą zgodną z wyznawana wiarą.