Taka postawa jest niedojrzała i nieodpowiedzialna.

To najprostsza droga by przegrać swoje życie i swoją wieczność.

Na wyspach Polinezji chłopcy, w odpowiednim wieku, podda­wani są próbie dojrzałości.

Cała wspólnota wioski bierze udział w uroczystym ceremoniale, który polega na pokryciu ciała chłop­ca trudno zmywalnymi barwnikami.

Po odpowiednich śpiewach, tańcach i pouczeniach kandydat na dorosłego otrzymuje do ręki nóż, po czym jest wysyłany do dżungli, gdzie musi przebywać samodzielnie aż do czasu zniknięcia barwnika z jego skóry.

Jeżeli w tym czasie nie umrze z głodu, obroni się przed dzikimi zwie­rzętami, nie zabłądzi, w odpowiednim czasie powróci do osady - da dowód dojrzałości i zostanie przyjęty do świata dorosłych.

W każdej dziedzinie życia człowiek ma obowiązek dorastać do dojrzałych odpowiedzi.

Uczymy się i dojrzewamy w naszym my­śleniu o sobie, o świecie, o pochodzeniu dobra, traktowaniu innych, otrzymywaniu środków niezbędnych do życia, oczekiwaniu na zrozumienie, poszukiwaniu miłości i sensu życia.

Z pewnością wzrasta też i dąży do dojrzałości nasza wiara.

Aby wejść do nieba potrzeba wiele dojrzałości i samozaparcia.

Przekonują nas o tym słowa z dzisiejszej Ewangelii:

Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli.

Cały problem jest w tym, że my, ludzie, nie lubimy ciasnych drzwi.

Nie lubimy ograniczeń, trudu, wyrzeczeń, poświęcenia się, zrzekania się własnego „ja", uległości, posłuszeństwa.

Wolimy bardziej wygody niż braki.

Ule­ganie namiętnościom niż uczciwość.

Z tego powodu jedni ludzie od Kościoła odchodzą, a inni do niego przychodzą.

Pośród tysięcy ludzi, którzy w każdym roku stają się katolikami z własnego wyboru, są: prawnicy, lekarze, profesorowie, pisarze, gwiazdy sportu, estrady i filmu.

Nie można powiedzieć, że to są niemądrzy czy naiwni ludzie.

Dlaczego wstępują do Kościoła?

Powodów jest wiele.

Czynią tak, ponieważ chcą być pewni tego co robią i w co wierzą.

Czynią tak, ponieważ chcą należeć do tego Kościoła, który założył i ustanowił Chrystus.

Czynią tak, ponieważ imponuje im wiara i życie ludzi Kościoła, chociażby takich jak Matka Teresa z Kalkuty, papież Jan Paweł II, kardynał Wyszyński, ksiądz Jerzy Popiełuszko i wielu, wielu innych.

Przystępują do Ko­ścioła, ponieważ chcą rzeczywiście i prawdziwie przyjąć Chrystusa w Komunii św., oczyszczać swoje serce z grze­chów w sakramencie pokuty, uczestniczyć w przepięknej i wzniosłej liturgii Kościoła.

A dlaczego niektórzy katolicy odchodzą od Kościoła?

Bardzo często czynią tak z powodu pychy.

Przedkładają swoje własne opinie i poglądy ponad te prawdy, które głosi Kościół.

Ja wiem lepiej – co mi tam jakiś ksiądz będzie mówił jak żyć.

Inni odchodzą od Kościoła dlatego, że ich życie moralne nie zgadza się z nauką Kościoła.

Często powodem tego jest skomplikowane życie małżeńskie, roz­wody, nielegalne związki.

Jeszcze inni odchodzą od Ko­ścioła z powodu różnorakich uprzedzeń, słabej wiedzy religijnej.

Tacy ludzie nie wiedzą, co to znaczy być naprawdę katolikiem.

Wielu ludzi odchodzi od Kościoła z powodu zwykłej obojętności, niedbalstwa, lenistwa...

Wielu „letnich" katolików nie potrafi Chrystusowi do­słownie „nic" ofiarować.

Myślą, że niebo osiągną za darmo.

Niestety, nic nie otrzymujemy w naszym życiu za darmo.

Popatrzmy chociażby na sportowców, naukowców, lu­dzi biznesu.

Ile wkładają oni trudu, treningu, pracy, wysiłku, aby osiągnąć sukces w postaci medalu, odkrycia jakiegoś wynalazku, powodzenia czy uznania.

A przecież są to tylko sprawy i rzeczy ziemskie.

Wszystko to: medale, odznaczenia, uznanie, sławę trzeba będzie zostawić tu na ziemi w chwili śmierci i stanąć przed Bogiem.

Aby w chwili naszego spotkania z Chrystusem w godzinie naszej śmierci nie usłyszeć pełnych smutku i wyrzutu słów: „Nie wiem, skąd je­steście", należy zrewidować swoje życie dzisiaj, teraz.

Co jesteśmy dla Chrystusa gotowi poświęcić w naszym życiu i co dla Niego poświęcamy?

Pamiętajmy, że do nieba wchodzi się przez ciasne drzwi trudu, pracy, poświęcenia, modlitwy, pełnienia do­brych czynów.

Trzeba walki, wysiłku, trudu, aby pogłębiać swoją wiarę, aby lepiej się modlić, zachowywać przyka­zania, miłować bliźnich a nawet nieprzyjaciół, wspierać poprzez dobre czyny tych, którzy potrzebują naszej po­mocy.

Jeżeli nas na to nie stać, to wiedzmy, że Bóg na siłę nikogo z nas nie będzie do nieba wciągał.

Tak jak bowiem słusznie powiedział św. Augustyn

Bóg stworzył nas bez naszej pomocy, ale bez naszej pomocy nas nie zbawi.

Wierność Bogu kosztuje.

Wymaga pewnego wy­siłku:

- uklęknąć rano do szczerej i spontanicznej modlitwy, gdy czło­wiek się śpieszy;

- powstrzymać się przed przekleństwem i ugryźć się w język, by kogoś nie obmówić;

- pójść na wcześniejszą Mszę świętą, gdy spodziewamy się później gości;

- uznać opinię matki, ojca czy szefa, choć nasza wydaje się rozsądniejsza;

- nie dać się ponieść mściwości, być koleżeńskim;

- uznać władzę Jezusa w dziedzinie czystości, wierności oso­bom i obowiązkom;

- nie dać się zbić z tropu, gdy są uśmieszki z powodu uczciwo­ści w transakcjach czy niepicia alkoholu.

Słowem, być wiernym na co dzień mimo ironii i naśmiewania się z wartości moralnych, to jest wchodzenie przez ciasne drzwi i na wąską drogę.

Niekiedy jest to nawet bohaterstwo.

Takie chrze­ścijaństwo jest autentyczne, a nie z tradycji i przyzwyczajenia.

Wierność Bogu kosztuje.