Ale proszę was, abyście już nic więcej nie robili w tej sprawie.

Wczoraj zostało zabitych kolejnych 50 osób.

Jeżeli ja nie będę tutaj, to kto pomoże im przetrwać to cierpienie? (...)

Oprócz nieba obóz to jedyne miejsce, w jakim pragnę pozostawać.

Wszyscy tutaj jesteśmy równi - Polacy, Żydzi, Ukraińcy, Rosjanie, Łotysze i Estończycy.

Teraz jestem tutaj jedynym kapłanem.

Nie wyobrażam sobie, co oni by robili beze mnie. (...)

Umierają w różny sposób, a ja pomagam im przejść próbę śmierci.

Czy to nie jest błogosławieństwo?

Tak, każdego dnia tysiąckroć dziękuję Bogu, że posłał mnie tu.

Nie śmiem Go prosić o nic więcej.

Nie rozpaczajcie za mną - radujcie się ze mną.

Módlcie się za twórców tego obozu i tej ideologii.

Oni potrzebują waszych modlitw.

Niech Bóg zmiłuje się nad nimi.

Ojciec Emilian Kowcz został beatyfikowany 27 czerwca 2001 roku, podczas Mszy papieskiej we Lwowie wraz z 27 innymi grekokatolikami.

Świadectwo złożone w odpowiednim czasie i miejscu jest najlepszym znakiem czujności chrześcijańskiej.

Standardowe pytanie-argument-zarzut-usprawiedliwienie ludzi poszukujących, którzy z różnych względów nie identyfikują się z chrześcijaństwem: „Dlaczego mimo upływu dwóch tysięcy lat od przyjścia Chrystusa, nadal większość ludzi w Niego nie wierzy?”.

Odpowiedź (jedna z możliwych, niewątpliwie prawdziwa):

Dlatego, że chrześcijanie żyją za mało po chrześcijańsku.

Inaczej mówiąc, gdyby chrześcijanie lepiej dawali świadectwo swej wierze, z pewnością ludzie szukający wiary chętniej zostawaliby wyznawcami Chrystusa.

Tak właśnie trzeba powiedzieć.

Nie można powiedzieć, że chrześcijanie nie dają świadectwa. Dają.

Ale ich świadectwo często jest nieskuteczne. W perspektywie rozprzestrzeniania Dobrej Nowiny okazuje się działaniem bez wartości.

Dlaczego?

Prawdziwie skuteczne świadectwo jest jednoznaczne i zdecydowane.

Jest całkowitą zgodnością myśli, słów i czynów.

Świadek, który głosi miłość, a za chwilę wybucha nienawiścią, nigdy nie odniesie sukcesu.

Św. Jakub Apostoł napisał, że złe duchy wierzą w Chrystusa i drżą.

Gdy Jezus je wyrzucał, zabraniał im mówić, chociaż głosiły prawdę, że On jest Synem Bożym.

Nie chciał takiego świadectwa.