Dlaczego, abyśmy mogli mieć w sercu taką miłość, najpierw musi­my sami ją otrzymać?

Dlatego, że z miłością jest tak, jak z zapalany­mi świecami: najpierw zapala się jedną, potem drugą i tak dalej, do­póki całe pomieszczenie nie zostanie oświetlone.

Światło wypycha ciem­ność.

Nie ma na świecie piękniejszej misji od przekazywania Bożej miłości ludziom.

Świadectwo pewnej osoby:

Dziwny to był wieczór. Nie tryskali humorem i radością jak zawsze przy takich okazjach. Połowa z nich gdzieś zniknęła. Ktoś zapytany, gdzie reszta, odpowiedział: część w kaplicy, część pilnuje Wojtka, by nie zwiał ze strachu. Sam zainteresowany gdzieś w ciemności siedział na jodłowym pniu i zmagał się zarówno ze swoją historią, jak i paraliżującym go lękiem.

Przypomniałem sobie wtedy ten czas swojego życia, gdy miałem podobne problemy. Zapytany przez katechetę, dlaczego od kilku miesięcy nie byłem u spowiedzi, odpowiedziałem wprost, że się boję. Lekcję wówczas otrzymaną pamiętam do dziś.

Myślisz tylko o sobie, a w tym myśleniu zupełnie nie ma Pana Boga i Jego miłości. Zapomnij choć na chwilę o sobie i zobacz, jak Jezus pochyla się nad twoją słabością.

Po tej rozmowie wydawało mi się, że najważniejszym zadaniem jest zapomnieć choć na chwilę. Próbowałem i nie potrafiłem. Trzeba było skrzyżować spojrzenia. Odkryć, że spojrzenie Jezusa jest zupełnie inne od mojego. Wolne od złości, pogardy czy wręcz nienawiści. Ja w ten sposób nie potrafiłem patrzeć na siebie.

Słuchając dzisiejszej Ewangelii nie myślę o tym, co działo się w domu Szymona. Raczej próbuję wyobrazić sobie tę chwilę, gdy po raz pierwszy Jezus spojrzał jej w oczy. I całą tę walkę, jaką w sercu musiała stoczyć. Walkę, w której nie po raz pierwszy miłość okazała się większa od słabości. Drwina Szymona nic tu nie mogła zmienić. To, co najtrudniejsze, miała już za sobą.