W ciągu dwóch lat niewoli miał kolejno 4 panów.

Ostatnim z nich był renegat z Nicei Sabaudzkiej.

Młody kapłan zdołał go jednak nawrócić.

Obaj szczęśliwie przybyli do Europy, do Rzymu.

Wincenty przez ten rok nawiedzał w Rzymie miejsca święte i dalej się kształcił.

Papież Paweł V wysłał Wincentego do Francji w misji na dwór Henryka IV.

Pozyskał sobie zaufanie królowej, Katarzyny, która obrała go sobie za kapelana.

Mianowała go też swoim jałmużnikiem i powierzyła mu opiekę nad Szpitalem Miłosierdzia.

Wincenty przeżył ogromny kryzys religijny.

Był skoncentrowany wyłącznie na tym, co może osiągnąć jedynie własnymi siłami.

Zmianę w jego sposobie myślenia przyniosły dopiero lata 1608-1620.

Poznał wówczas w Paryżu wielu wyjątkowych ludzi, m.in. ks. Pierre'a, który zgromadził wokół siebie kapłanów, ukazując im wielkość i znaczenie posługi kapłańskiej.

Wincenty niemało zawdzięczał też św. Franciszkowi Salezemu i św. Franciszce de Chantal.

Trafił również do galerników, którym głosił Chrystusa.

Zaczął dostrzegać ludzką nędzę - materialną i moralną.

Prawdopodobnie duże znaczenie dla życia Wincentego miało zdarzenie, jakie miało miejsce 25 stycznia 1617 r.

Wincenty głosił wówczas rekolekcje.

Wezwano go do chorego, cieszącego się opinią porządnego i szanowanego człowieka.

Na łożu śmierci wyznał mu on, że jego życie całkowicie rozminęło się z prawdą.

Że ciągle udawał kogoś innego niż był w rzeczywistości.

W liturgii tego dnia przypadała uroczystość Nawrócenia św. Pawła.

Dla Wincentego był to wstrząs.

Zrozumiał, że Bóg pozwala się dotknąć w ubogich, w nich potwierdza swoją obecność.

Odtąd Wincenty zaczął gorliwie służyć ubogim i pokrzywdzonym.

Złożył Bogu ślub poświęcenia się ubogim.

Głosił im Chrystusa i prawdę odnalezioną w Ewangelii.

Zgromadził wokół siebie kilku kapłanów, którzy w sposób bardzo prosty i dostępny głosili ubogim Słowo Boże.

W ten sposób w 1625 r. powstało Zgromadzenie Księży Misjonarzy - lazarystów.

Wincenty w sposób szczególny dbał o przygotowanie młodych mężczyzn do kapłaństwa.

Organizował specjalne rekolekcje przed święceniami.

Powołał do życia seminaria duchowne.

Wincenty założył również stowarzyszenie Pań Miłosierdzia, które w sposób systematyczny zajęły się biednymi, porzuconymi dziećmi, żebrakami, kalekami.

Spotkanie ze św. Ludwiką zaowocowało powstaniem Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia (1633 r.), zwanych szarytkami (od franc. charite - miłosierdzie).

W okresie wojny Wincenty niósł pomoc rzeszom głodujących, dotkniętym nieszczęściami i zniszczeniami wojennymi.

Przez wiele lat był członkiem Rady Królewskiej - tzw. Rady Sumienia, której podlegały wszystkie sprawy Kościoła.

Zajmując tak wysokie stanowisko pozostał cichy i skromny.

Wincenty zmarł w 1660 r. w wieku 79 lat.

W roku 1729 papież Benedykt XIII wyniósł Wincentego do chwały błogosławionych, a papież Klemens XII do chwały świętych w roku 1737.

(www.brewiarz.pl)