Dzieje się to, gdy rozważamy Pismo Święte, natchnione słowo Boga, które „nie przeminie" (por. Łk 21,33).

To przedziwna rzeczywistość!

Jak wy­jaśniali Ojcowie Soboru Watykańskiego II:

W świętych księgach... Ojciec, który jest w niebie, z wielką miłością wychodzi swoim dzieciom naprzeciw i rozmawia z nimi.

A św. Bernard, na podstawie własnego doświadczenia stwierdził, że każdy, kto gorliwie rozważa Pismo Święte, wie, „iż z pewnością znajdzie tam Tego, za którym tęskni".

Czytając Pismo Święte, możemy być pewni, że Bóg, który stworzył nas po to, abyśmy Go poznali i miłowali, jest przy nas, gotów nawiązać z nami dialog.

Pismo Święte otwiera przed nami zadziwiającą szerokość i głębokość Bożej miłości.

Ma ono moc jednym słowem upomnienia skruszyć naszą pychę.

Może nauczyć nas wspaniałych prawd, zmięk­czyć nasze twarde serca, wydobyć z nas natchnione słowa uwielbienia i dziękczy­nienia.

Prostuje nasze wykrzywione myśle­nie, otwiera nasze oczy na Chrystusa, daje nam wszystko, czego potrzebujemy, aby z pokojem i radością stawić czoło próbom i kryzysom.

Możesz to odkryć - lub odkryć na nowo - jeszcze dzisiaj.

Otwórz swoją Biblię, wezwij Ducha Świętego i słuchaj Jezusa, który będzie do ciebie mówił.

Pamiętaj, że gdybyś nawet czytał ten sam fragment po wiele razy, on nigdy się nie zdezaktualizuje, nie ulegnie przeterminowaniu ani nie utraci ważno­ści.

Będąc niezmienne, słowo Boże jest zarazem wciąż świeże i nowe, zawsze pełne życia i nadziei.

Starsza kobieta pisze w swych wspomnieniach:

Z okazji ślubu otrzymałam od znajomych w podarunku Pismo Święte.

Złożyłam je jako pamiątkę głęboko w kuferku obok różańca, który otrzymałam w dniu I Komunii św.

Dopiero po wielu latach, gdy zaczęły spadać na mnie różne nieszczęścia i zaczęłam zastanawiać się nad sensem życia, przypomniałam sobie o Piśmie Świętym w kuferku, wyjęłam je i zaczęłam czytać.

I dopiero tam znalazłam otuchę i tak cenne dla mnie wskazówki.

Biblia uratowała mi życie.