Takie pragnienia spełniało ówczesne miasto. Zbudowane przy obfitym źródle wody, na trwałym podłożu, otoczone murem, zamknięte solidnymi bramami, było symbolem pokoju, bezpieczeństwa, obrony przed nieprzyjacielem i spokojnego życia.

Z czasem wszystkie marzenia o potężnym mieście skupiały się w budowlach Jeruzalem, których zwieńczeniem była świątynia Salomona.

Niemniej nawet najpotężniejsze miasta i warownie nie zapewniały trwałego bezpieczeństwa. Przekonali się o tym Izraelici podczas asyryjskich, babilońskich, a potem rzymskich najazdów.

Upadek Jerozolimy i zniszczenie świątyni rozbudzało w nich tęsknotę za miastem trwałym, którego architektem i budowniczym jest sam Bóg.

W ten sposób Pismo Świętego stopniowo rozwinęło symbol niebieskiego Jeruzalem jako symbolu królestwa Bożego.

Św. Jan w Apokalipsie kreśli wizję Miasta Świętego – Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga:

Miało ono mur wielki a wysoki, miało dwanaście bram ...

A mur miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion Apostołów Baranka ...

A Miasto układa się w czworobok ... a Miasto to czyste złoto do szkła czystego podobne ... a warstwy fundamentu pod murem Miasta zdobne są wszelakim drogim kamieniem ...

A dwanaście bram to dwanaście pereł: każda z bram była z jednej perły... jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek (Ap 21, 9-22).

Doskonałe i harmonijne kształty. Szlachetne kamienie. Drogocenne materiały - to symbol Bożego miasta, królestwa niebieskiego.

Miasto Boga to cel wędrówki ludzkiego życia.

Pierwsze dwa tygodnie Adwentu przypominają nam o czekającej wieczności.

Dlatego liturgia ukazując nam eschatologiczne symbole zachęca, aby już tutaj na ziemi zaangażować się w niebieskie budowanie. Bóg, architekt i budowniczy niebieskiego Jeruzalem, zaprasza do wspólnego budowania.

Jezus w dzisiejszej Ewangelii rozwija obraz trwałego budowania. W krótkiej przypowieści kreśli przed naszymi oczyma budowle dwóch domów. W zewnętrznym wyglądzie są bardzo podobne, może nawet identyczne. Różnią się podłożem, na którym zostały wzniesione.

Jeden został wybudowany na piasku.

Fundament drugiego został położony na skale.

Trwałość obu budowli objawiła się w chwili prawdziwej próby.

Ostał się tylko dom zbudowany na skale.

W duchowym budowaniu na skale dom swojej wiary wznosi ten, kto słucha i wypełnia słowa Jezusa.

Pismo Święte ukazując symbol niebieskiego Jeruzalem wymienia drogocenne i szlachetne materiały i kamienie, z których jest zbudowane.

Jednocześnie stwierdza, że słowo Boże, czyli mądrość i prawo Boga jest od nich cenniejsze.

Poszczególne kamienie są symbolami duchowych wartości i cnót, które kształtujemy w sobie przez słuchanie i wypełnianie Bożego słowa.

Na początku Adwentu potrzebna jest nam konkretna wizja, plan duchowej budowli.

Trzeba postawić sobie pytanie, którą z cnót chcę rozwijać: wiarę, nadzieję, miłość... wierność... życzliwość... pracowitość... czystość ... uczciwość?

Szukajmy zatem duchowych kamieni, aby uczestniczyć w adwentowym budowaniu.