Obaj prowadzili pro­sty, ascetyczny tryb życia.

Obaj z mocą wzywali do nawrócenia.

Obaj nieulękle piętnowali niegodziwych królów.

Obaj niejednokrotnie czuli się samotni.

To nie przypadek, że w Adwencie Kościół kieruje naszą uwagę ku tym dwóm postaciom.

W tym czasie pochłania nas tak wiele gorączkowych przygotowań:

Przygotowywanie tradycyjnych świą­tecznych potraw i rodzinnych przyjęć.

Pieczołowite wybieranie prezentów.

Ćwi­czenie z dziećmi kolęd.

Czy robienie ozdób na choinkę.

Naturalnie nie ma w tym nic złego.

Wszystko to przypomina nam, jak bezcenny dar świętujemy, obchodząc uroczystość Bożego Narodzenia.

Jednak wśród tych wszystkich miłych sercu zajęć spróbujmy choć czasem na­śladować proroka Eliasza i Jana Chrzci­ciela.

Warto od czasu do czasu odsunąć na bok wszystkie poboczne sprawy i sku­pić się na zasadniczych prawdach sta­nowiących istotę Adwentu.

Ostatecznie liczy się przecież nie ilość kupionych przez nas prezentów ani nie stan naszego domu, ale to, czy jest w nas pragnienie pełnienia woli Bożej.

Wezwanie do pełnienia woli Bożej - które tak gorliwie podjęli Eliasz i Jan Chrzciciel - jest z jednej strony proste, z drugiej wymagające.

Jest proste, gdyż nie chodzi o to, byśmy robili więcej niż teraz, lecz byśmy czynili to czystym i po­kornym sercem.

A jednocześnie na tym właśnie polega jego trudność.

Nie ma bowiem nic trudniejszego niż troska o to, by każda nasza myśl i każdy czyn przynosiły chwałę Panu.

Znajdźmy dziś koniecznie chwilę spokoju, aby stanąć w obecności Pana. Oddalmy od siebie wszystkie inne sprawy i pozwólmy się przeniknąć Jego

obecności.

Jest to najlepszy sposób przygotowania drogi dla Pana!