W naszym rozumieniu sprawiedliwość oznacza jedną z podstawowych cnót, nakazującą oddać każdemu to, co mu się należy.

Na kartach Pisma Świętego sprawiedliwość ma szersze znaczenie i oznacza mniej więcej to samo, co świętość czy doskonałość.

Zauważmy, że tylko człowiek naprawdę święty potrafi rzeczywiście oddać każdemu to, co mu się należy.

Przykład tego mamy dziś w osobie św. Józefa, którego Ewangelista nazywa człowiekiem sprawiedliwym.

Dzisiejsza Ewangelia pozwala nam zorientować się, na czym polegała owa sprawiedliwość, a także, w czym miała swoje źródło.

Przejawiała się zatem w niezwykłej delikatności sumienia, w chęci czynienia drugim dobrze i wykluczeniu nieuzasadnionej podejrzliwości wobec bliźnich.

Miała zaś swoje źródło w ścisłej łączności z Bogiem, w mocnym postanowieniu, by dochować Mu wierności.

Gdy spojrzymy w nasze codzienne życie, musimy przyznać, że nie potrafimy naśladować przykładu św. Józefa, męża sprawiedliwego aż do świętości.

W tych ostatnich dniach przed Bożym Narodzeniem, uczestnicząc we Mszy św. i słuchając Pisma Świętego, powinniśmy tym bardziej nastawić się na sprawiedliwe postępowanie w każdej  sytuacji.

Tego potrzeba nam szczególnie dzisiaj i to nie tylko wobec najbliższych, ale wobec każdego człowieka.

Dzięki temu stajemy się coraz bardziej doskonali i takim czynimy również nasze otoczenie.

Josemaria Escriva powiedział:

Samą sprawiedliwością nie możemy rozwiązać problemów ludzkich: nawet gdybyśmy doszli do słusznego podziału dóbr i harmonijnej organizacji społecznej, nie zniknie ból spowodowany chorobą, niezrozumieniem lub samotnością, śmiercią osób, które kochamy, doświadczeniem własnej ograniczoności.

A błogosławiony Jan Paweł II w encyklice „Dives in misericordia” pisze:

Sprawiedliwość sama nie wystarcza, może doprowadzić do zaprzeczenia i zniweczenia siebie samej, jeśli nie dopuści się do kształtowania życia ludzkiego w różnych jego wymiarach owej głębszej mocy, jaką jest miłość.

(www.pastoralis.pl)