Nawet Piotr, przywódca Apostołów, ten, który chodził po wodzie i wyznał w Jezusie Mesjasza Bożego, nie wierzył - przynajmniej na razie.

Czym różnił się od niego Jan?

Cofając się do Wielkiego Piątku, wi­dzimy, że Jan, nazywany również umiło­wanym uczniem, był jedynym z Dwuna­stu, który wytrwał pod krzyżem w czasie męki Jezusa.

Był tam, podtrzymując Maryję, z którą razem patrzył, jak Syn Boży oddaje życie.

Jan widział wierność Jezusa, Jego całkowite zaufanie Ojcu i Jego ofiarną miłość w sposób wyjątko­wy, w jaki nie widział tego żaden inny z uczniów.

Te dramatyczne sceny musia­ły wyryć się głęboko w jego sercu.

Pamiętajmy również, że Jezus na krzyżu oddał Janowi w opiekę swoją Matkę (J 19,25-27).

Jezus wiedział, że Jan miał - jak Ona - podobną zdolność rozważania wszystkich spraw w swoim sercu.

Podczas gdy Piotr był człowie­kiem czynu, Jan skłaniał się ku rozmy­ślaniu i modlitwie.

Dlatego zaobserwo­wane fakty - pusty grób, leżące w nim płótna - stały się jakby błyskiem oświe­tlającym wszystko to, o czym rozmyślał przez trzy dni oczekiwania.

Jest taka anegdota, która obrazuje tę myśl.

Któregoś dnia Pan Jezus przebywał razem z uczniami i zapytał ich:

A wy, za kogo mnie uważacie?

Szymon Piotr wstał i stwierdził:

Ty jesteś teofanią eschatologiczną, która podtrzymuje ontologicznie intencjonalność naszych relacji podświadomych i interpersonalnych.

Jezus otworzył oczy pełne zdumienia i zapytał:

Jak, jaaak?

Piotr zaś nie był w stanie powtórzyć, gdyż zapomniał.

Było to bowiem coś, co miał w głowie, a nie w sercu.

Dziś na modlitwie pójdź za przykła­dem św. Jana.

Utkwij wzrok w Chry­stusie ukrzyżowanym i rozważaj Jego słowa.

Niech wszystkie prawdy, które wyznajemy w okresie Bożego Narodze­nia, głębiej zakorzenią się w twoim ser­cu.

Wierz w Jezusa, przylgnij do Niego i pozwól się porwać Jego miłości.