Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam, jak dokładnie analizuje sytuację. Ludzie słu­chali Go na bezludnym miejscu przez trzy dni i skończyły się im zapasy. Nie będą mieli sił na powrót do domów. Jezus pyta więc uczniów, co mają do jedzenia. Mają siedem małych chle­bów i kilka rybek. Jest to oczywiście za mało, jednak Jezus jest zadowolony, że uczniowie oddają Mu do dyspozycji swoje skromne zapasy. Zaczyna działać w sposób zorganizowany - każe ludziom usiąść. Kiedy tłum cichnie, odmawia dziękczynienie nad siedmioma chlebka­mi, a potem rybkami. Następnie poleca uczniom rozdzielić między lud pobło­gosławioną żywność - i zebrać to, co zostało. Tłum został nakarmiony.

Współczucie jest dobrym punktem wyjścia, ale na nic się nie przyda, jeśli pozostaniemy bierni. Nasze zasoby mo­gą wydawać się małe i nieznaczące w sto­sunku do potrzeb. Nie powinno to nas jednak powstrzymywać. Kiedy dochodzi­my do granic naszych ludzkich możliwo­ści, Bóg udziela nam ze swoich bogactw i prowadzi nas w swojej mądrości. Kiedy oddajemy Jezusowi do dyspozycji nasze skromne zasoby, On je błogosławi, a wte­dy zaczynają dziać się wielkie rzeczy.

Bóg może dokonywać wielkich rzeczy przez jednego człowieka.

Jedna kobieta, która przeżyła potworności ludobójstwa w Rwandzie, zdołała rozpowszechnić Boże przesłanie o życiodajnym przeba­czeniu na całym świecie.

Jeden mężczy­zna znający się na budownictwie utwo­rzył organizację Habitat for Humanity zajmującą się — także w Polsce - pomocą niezamożnym rodzinom w budowaniu solidnych, niedrogich mieszkań.

Pewna fizjoterapeutka, odwiedzająca rumuńskie sierocińce, zdołała zrewolucjonizować sposób odnoszenia się opiekunów do dzieci.

A do czego wzywa Bóg ciebie?

„Ojcze, wierzę, że budzisz w moim sercu współczucie, ponieważ zależy ci na ludziach, których dotyka cierpienie. Na­ucz mnie współpracować z Twoją łaską, abym umiał im pomóc."

(Słowo wśród nas, 2013)