Dzisiejsze pierwsze czytanie ukazuje nam, że zostaliśmy stworzeni na obraz Boga w samej głębi swojej istoty.

Trudno nam to jednak dostrzec, jeżeli ktoś nam tego nie pokaże.

Hania do nie grzeszącej urodą cioci:

Czy ciocię też Bóg stworzył?

Oczywiście!

Tak jak mnie?

Tak.

Dziewczynka patrzy do lustra i mówi do siebie:

Teraz Pan Bóg pracuje lepiej.

Powróć jeszcze raz do swego dzieciństwa. Czy dręczyłeś innych niezliczonymi pytaniami? Czy lubiłeś rysować i tworzyć różne rzeczy? Czy robiąc coś złego, zdawałeś sobie z tego sprawę nawet wtedy, gdy nikt ci tego nie powiedział?

Te wszystkie wydawałoby się zwyczajne cechy dziecka są znakiem, że mamy w sobie duchowe DNA samego Boga.

To On dał ci oczy i uszy, abyś odkrywał Jego obecność w otaczającym cię świecie. On dał ci pomysłowość i twórcze możliwości, abyś uczestnicząc w Jego akcie stwórczym, przemieniał i przekształcał rzeczy tego świata. To, że już jako dziecko rozpoznawałeś, co dobre, a co złe, zawdzięczasz darowi sumienia – głosowi Boga, który rozbrzmiewa w twoim sercu, pomagając ci zrozumieć i wybierać Jego drogi!

Wszystkie te cechy wskazują również na coś jeszcze innego. Zostałeś stworzony dla wieczności. Sam Bóg wszechmogący jest twoim Ojcem, do Niego należysz.

Z Jego woli twoim przeznaczeniem jest niebo – ono jest twoim dziedzictwem.

Zastanów się dziś nad tym, co znaczy  dla ciebie fakt, że jesteś dzieckiem Bożym.

Pozwól Bogu pokazać ci, w jaki sposób jesteś odbiciem Jego świętości, piękna i chwały.

Zapytaj Go, które cechy twojego charakteru są podobne do Jego cech.

Niech te refleksje wzbudzą w tobie radość i ufność. Nie jesteś po prostu zwyczajnym człowiekiem. Jesteś dzieckiem Bożym. Otwiera się przed tobą wspaniała przyszłość. Twoim przeznaczeniem jest wieczność!

„Ojcze, pomóż mi odkryć w sobie Twoje podobieństwo. Pokaż mi, kim naprawdę jestem w Twoich oczach.”

(Słowo wśród nas, maj 2013)