Zauważmy, że królestwo opisywane przez Jezusa w tej przypowieści jest bardzo podobne do królestwa budowa­nego przez owce w ich ziemskim życiu. Trudziły się one nad tym, aby w ich otoczeniu było jak najmniej cierpienia, głodu, ubóstwa, smutku i samotności. Poświęcały własny czas i energię na to, aby każdy człowiek był traktowany z sza­cunkiem należnym umiłowanemu dziec­ku Bożemu. Czy nie tak będzie wyglądało niebo?

W królestwie niebieskim nie będzie już pragnienia, ponieważ każdy będzie miał dostęp do czystej wody - żywej wody Ducha. Zniknie wszelka niespra­wiedliwość. Nie będzie tam wynędznia­łych uchodźców, których przemoc lub klęska żywiołowa wygnały z ojczyzny. Wszyscy będą nosili godny strój, ideal­nie dopasowany do ich niepowtarzalnej natury. Nikt nie będzie niesprawiedliwie więziony ani zmuszany do opuszcze­nia kraju, a ci, którzy zostali uwięzieni sprawiedliwie, nie tylko nie zostaną zapomniani, ale otrzymają łaskę i prze­baczenie.

Czy nie za takim życiem wszyscy tęsknimy? A jeśli tak bardzo nam na nim zależy, idźmy i zmieniajmy nasze otoczenie! Wyciągnijmy ręce do siebie nawzajem! A wtedy Jezus wyciągnie do nas swoje ręce i będzie wspierał nasze słabe wysiłki swoją Boską mocą. Jemu zależy przecież na budowaniu królestwa Bożego jeszcze bardziej niż nam!

„Jezu, Ty obiecałeś przygotować dla nas miejsce w Twoim królestwie. Pomóż nam tak traktować najmniejszych spo­śród naszych braci i sióstr, abyśmy mogli poczuć się tam, jak we własnym domu."

(Słowo wśród nas, 2012)