Wiem, że jestem pysznym, złośliwym, obrażającym innych, a przede wszystkim jestem wielkim egoistą.

W czasie tej wyprawy na Biegun Południowy Bili „cynik" stał się zupełnie innym człowiekiem. Koledzy z wyprawy nazwali go „Billem, który wprowadza pokój".

Kierownik wyprawy, Robert Scott napisał o nim w Kronice wyprawy:

Bil jest wspaniałym kompanem, nieustannie radosnym, dodającym ducha każdemu z nas, gotowym zawsze do pomocy i do poświecenia się dla innych. Jego niebieskie oczy budzą zawsze nadzieję, a jego umysł jest pełen pokoju.

Zaś sam Bili Willson napisał tuż przed swoją śmiercią:

Niezależnie od tego czy będę długo żył, czy jutro umrę, wiem, że jestem w rękach Boga i żyję po to, aby innych do Boga przyprowadzić... Musimy czynić co tylko możemy, a resztę pozostawmy Bogu.

Pokładam moją ufność w Bogu niezależnie od tego co się ze mną stanie.

Po uzdrowieniu paralityka w szabat Jezus wysunął roszczenie do tego, że jest ważniejszy od szabatu i Boga nazwał swoim Ojcem (J 5,17–18). W jaki sposób mógł to udowodnić?

Zgodnie z Prawem trzeba było dwóch świadków, żeby uwierzytelnić swoją wypowiedź wobec sądu. Jezus wymienia swoich świadków: Jana Chrzciciela, Ojca w niebie i pisma Starego Testamentu.

Rozstrzygającym jest świadectwo Ojca, które powinno być usłyszane w słowach Syna i dostrzeżone w Jego czynach. Oskarżony Jezus w trakcie tej mowy niepostrzeżenie przyjmuje rolę oskarżyciela i sędziego.

Chrystus podkreśla dziś znaczenie Pisma Świętego: ono przybliża nam wszystkie sprawy Boże i przede wszystkim samego Zbawiciela. Ono daje świadectwo o Jezusie.

Im częściej bierzemy z wiarą do rąk tę Świętą Księgę, tym bliższy staje się nam Chrystus.

Czy daję Mu szansę, by zbliżył się do mnie w swoim słowie? Czy chcę Go słuchać?