- Tatusiu, a co będzie ze mną i z mamą? - zapytał.

- Dacie sobie radę.

Zresztą codziennie po pracy przyjdę do ciebie.

Pewnego dnia mama poszła na chwilę do sąsiadki. Zagadała się. Wróciła późno. W mieszkaniu poczuła gaz. Otworzyła okno, żeby przewietrzyć pomieszczenie. Chłopczyk leżał na wersalce. Miał oczy pełne łez. Chciała go rozebrać i położyć spać. Dopiero teraz zobaczyła, że dziecko nie żyje. Tak bardzo czekał na ojca i nie doczekał się. Odechciało się mu żyć, mimo że miał dopiero sześć lat. Odkręcił kurek gazu. Niemiłosierny i bezduszny ojciec nawet nie domyślał się, jak bardzo jest potrzebny dziecku, które nieraz widziało w telewizji, co robią dorośli, gdy obrzydnie im życie.

Nie ma miłości bez miłosierdzia.

Mówisz, że kochasz. Na tyle kochasz kogoś - na ile potrafisz być dla niej miłosierny.

Trzy osoby znalazły się pewnego dnia na brzegu rzeki, której wody były spienione i niesamowicie groźne. Chciały one przeprawić się na drugi brzeg. Była to dla nich sprawa bardzo ważna. Pierwszą osobą był mężczyzna, przebiegły kupiec i wielki kombinator, który potrafił kierować ludźmi i sprawami, ukląkł nad brzegiem rzeki i zwrócił się do Boga słowami:

Panie, spraw, bym odważył się rzucić w te groźne wody i przeprawić się przez rzekę.

Po drugiej stronie czekają mnie ważne sprawy, muszę pomnożyć zyski...

Wstał i po chwili wahania rzucił się do wody. I rzeka porwała go z sobą.

Drugą osobą był żołnierz, znany z prawości i mocy ducha. Stanął na baczność i tak się modlił:

Panie, obdarz mnie siłą, bym mógł przezwyciężyć tę przeszkodę.

Ja zwyciężę rzekę, gdyż walka o zwycięstwo jest moją dewizą.

Rzucił się bez wahania, ale prąd był silniejszy od niego i porwał go ze sobą.

Trzecią osobą była pewna kobieta. W domu czekali na nią mąż i dzieci. Również ona uklękła i modliła się:

Panie, pomóż mi, obdarz mnie radą i mądrością, abym mogła przeprawić się przez tę groźną rzekę.

Wstała i zauważyła w pobliżu pasterza, który pilnował swego stada na pastwisku.

Czy jest tu jakaś możliwość przeprawienia się przez rzekę – spytała.

Dziesięć minut drogi stąd, za tą wydmą, znajduje się most – odpowiedział pasterz.

To opowiadanie jest obrazem naszej postawy wobec trudności, które pojawiają się na naszej drodze. Możemy przyjąć postawę kupca, przebiegłego człowieka, i Boga traktować jako tego, który jest na naszych usługach, aby pomógł nam pomnożyć zyski.

Możemy przyjąć postawę żołnierza, który doskonale radzi sobie z każdą przeciwnością. Pojawiające się problemy to kolejne bitwy, z których można wyjść tylko zwycięsko.

Ale można też przyjąć postawę owej kobiety, która z pokorą prosi Boga nie o to, aby pomógł jej pokonać groźne wody rzeki, ale o to, aby obdarzył ją mądrością i radą. Wobec przeszkody staje ze świadomością swojej słabości i pokornie prosi o pomoc. I Bóg, słowami pasterza, pokazuje jej most.

Ta historia uczy nas tego, że gdy z pokorą i w prawdzie stajemy przed Bogiem – On wobec nas zawsze będzie miłosierny.

Jak bardzo boli, gdy nie okazujemy komuś miłosierdzia. On oczekiwał od nas odruchu serca… A z naszej strony obojętność… To bardzo boli.

My, wobec ludzi potrafimy być miłosierni. To nam łatwiej przychodzi.

Ale najbardziej brakuje nam miłosierdzia wobec Pana Boga. Tak, wobec Boga. Za Jego miłość (umarł na krzyżu za nas) – my jesteśmy często obojętni.

To my, chrześcijanie, którzy nie mamy czasu już nawet w niedzielę, by stanąć na jedną godzinę przy Jezusie, by z Nim być i napawać się Jego obecnością. A On ciągle czeka. Zastawia stół, podaje swoje słowo, chce nas nakarmić swym Ciałem i Krwią, a my pozostajemy nieczuli na Jego tęsknotę.

Tak często nie mamy dla niego czasu by rano i wieczorem poświecić Mu kilka chwil na modlitwę. Policz sobie ile czasu codziennie poświęcasz na oglądanie telewizji, a ile dla Boga? Zobacz, że codziennie Bóg przegrywa z telewizorem. Zobacz, jak brakuje ci miłosierdzia wobec Pana Boga.

Niech ta niedziela Bożego Miłosierdzia będzie dla nas okazja do refleksji. Dziękując Bogu za Jego miłosierdzie wobec nas, zapytajmy się o nasze miłosierdzie wobec Boga.

Niech wnioskiem z dzisiejszego święta będzie postanowienie rozwijania w sobie postawy miłosierdzia. Jak Bóg jest miłosierny wobec mnie – tak ja będę na wzór Pana Boga uczył się miłosierdzia wobec innych.

Pamiętajmy, że obojętność, niewiara i nieufność bardzo ranią przepełnione miłosierdziem do ludzi Serce Pana Jezusa.

To tak, jakby ktoś, kogo bardzo kochasz, nie wierzył, że go kochasz.

Ty tyle robisz dla niego, dajesz mu swoje serce na dłoni, a on w to nie wierzy i się tym nie przejmuje...

Nie bądźmy zatem niedowiarkami. Nie traćmy ufności w nieskończone Miłosierdzie Boże.