Jako 21-letnia dziewczyna wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie i w dniu obłóczyn, 17 kwietnia 1887 r., przyjęła zakonne imię Maria Urszula.

Wyróżniała się gorliwością w modlitwie i umartwieniach.

Pracowała w krakowskim internacie sióstr. W 1904 została przełożoną tego internatu.

Dwa lata później założyła pierwszy na ziemiach polskich internat dla studentek szkół wyższych.

W 1907 r. w świeckim stroju wyjechała do pracy dydaktycznej w Petersburgu. Objęła tam kierownictwo zaniedbanego internatu i liceum św. Katarzyny.

Następnie przeniosła się do Finlandii, gdzie otworzyła gimnazjum dla dziewcząt.

Podczas I wojny światowej apostołowała w krajach skandynawskich, wygłaszając odczyty o Polsce, organizowała pomoc dla osieroconych polskich dzieci.

Jednocześnie nie zaniedbywała swego zgromadzenia, rozrastał się nowicjat i dom zakonny w Szwecji.

Pod koniec wojny Urszula Ledóchowska przeniosła go do Danii, gdzie założyła również szkołę i dom opieki dla dzieci polskich.

W roku 1920 Urszula wróciła do Polski.

Osiedliła się w Pniewach koło Poznania, gdzie - z myślą o pracy apostolskiej w nowych warunkach - założyła zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, zwane urszulankami szarymi.

Kiedy poprosiła papieża Benedykta XV o zatwierdzenie nowego zgromadzenia, otrzymała je w dniu 7 czerwca 1920 r.

Całe życie s. Urszuli było ofiarną służbą Bogu, ludziom, Kościołowi i ojczyźnie.

Matka Urszula wiele podróżowała, wizytowała poszczególne domy, kształtowała w siostrach ducha ewangelicznej radosnej służby.

Naszą polityką jest miłość.

I dla tej polityki jesteśmy gotowe poświęcić nasze siły, nasz czas i nasze życie - powtarzała często.

Umarła 29 maja 1939 r. w Rzymie. Tam też została pochowana w domu generalnym.

Beatyfikowana została przez Jana Pawła II 20 czerwca 1983 roku w Poznaniu.

18 maja 2003 roku, w dniu swoich 83 urodzin, Jan Paweł II ogłosił ją w Rzymie świętą.