Dziś, w dobie Internetu, możemy z łatwością utworzyć swoiste „drzewo genealogiczne” danego kapłana – i byłby to może dobry prezent dla proboszcza czy zaprzyjaźnionego księdza z okazji dzisiejszego święta. Jeśli tylko wiemy, który biskup udzielił mu święceń kapłańskich, możemy łatwo sprawdzić, kto z kolei udzielił święceń temu biskupowi i od kogo on sam otrzymał święcenia. Prawdopodobnie uda nam się odtworzyć fragment tej genealogii przynajmniej do XIX, jeśli nie do XVIII wieku. Pozostała jej część ginie w ciemności, możemy jednak być pewni, że doprowadzi nas ona do Jezusa i kolegium Apostołów.

W tym łańcuchu biskupów łączących naszego księdza z osobą Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana, znajdziemy może ludzi świętych, kandydatów na ołtarze, papieży i ludzi bardzo zasłużonych dla Kościoła. Jednak każdy z nich bez wyjątku – święty, przeciętny czy grzeszny – przez swoje wypowiedziane Bogu na wzór Jezusa: „Oto idę”, stał się ogniwem łańcucha, dzięki któremu możemy dziś doświadczać miłości i mocy Boga w słowie i sakramentach świętych.

Dziś, z woli papieża Benedykta XVI i Episkopatu Polski, już po raz drugi obchodzimy święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Powoli przyzwyczajamy się do tego, by w specjalnym dniu uwielbiać Jezusa za dar kapłaństwa. Niech nie zabraknie też naszej gorliwej modlitwy za tych wszystkich, którzy odpowiedzieli na wezwanie Jezusa do świętej służby w Kościele.

„Panie Jezu, bądź uwielbiony w Twojej ofierze krzyża, która dziś, dzięki posłudze kapłanów, uobecnia się na wszystkich ołtarzach świata. Prosimy cię też o Twoje błogosławieństwo dla wszystkich kapłanów, aby ich posługa była miła Tobie i pożyteczna dla Kościoła.”

(Słowo wśród nas, 2014)