Słowa Jezusa odsłaniają przed nami Jego serce, które boleje nie nad sobą, ale nad nami. On dobrowolnie poszedł na krzyż, aby wyjednać nam przebaczenie. Bez śladu rozgoryczenia czy urazy, z własnej woli wydał się za nas, wiedząc, że nie wszyscy Go przyjmiemy. Dokładnie tak, jak to zapowiedział, wjechał do Jerozolimy wśród okrzyków radości: „Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie” (Łk 19,38). Jednak kilka dni później ci sami ludzie, którzy radowali się z Jego przybycia, woleli uwolnić zatwardziałego przestępcę, niż uratować Jezusa przed krzyżem (Łk 23,18-19). Ci, którzy Go odrzucili, przez swój własny wybór sprawili, że ich dom pozostał pusty (Łk 13,35). Jak bardzo musiało to zasmucać serce Jezusa!

Nasz dom nie musi pozostać pusty. Choć jesteśmy grzesznikami, Jezus czeka na nas, pragnąc zgromadzić nas wokół siebie. Żaden nasz uczynek, nawet najbardziej grzeszny, nie może sprawić, by On przestał nas kochać. On nigdy nie zmusza nas do powrotu do siebie, lecz pozostawia nam decyzję, tak jak pozostawił ją ludowi Jerozolimy.

Co więc dziś postanowisz? Będziesz z Nim gromadzić czy bez Niego rozpraszać?

„Jezu, dziękuję Ci, że kochasz mnie nawet wtedy, gdy od Ciebie odchodzę. Proszę, przywołaj do siebie wszystkich – także tych, którzy oddalili się od Ciebie.”