Wyobraźmy sobie wreszcie, jak odważna musiała być ta wdowa. Potrzeba wiele męstwa, by nie poddawać się, gdy sprawy nie układają się po naszej myśli. Jak często tracimy nadzieję, nie widząc natychmiastowej odpowiedzi na naszą modlitwę! Przychodzi wtedy pokusa, by zamknąć się w sobie i nie zawracać więcej głowy Bogu swoimi problemami, by przypadkiem nie rozgniewał się i nie ukarał nas. Nie da się wytrwale stawiać Bogu przed oczy swoich problemów bez pewnej dozy odwagi – a ta kobieta miała ją z pewnością!

Jezus zakończył swoją przypowieść pytaniem, czy znajdzie wiarę na ziemi, gdy powtórnie przyjdzie. Nie było to przypadkowe pytanie, bez żadnego związku z tym, co mówił do tej pory. Wiara, której pragnie od nas Jezus, jest wiarą tej ubogiej wdowy – pełną ufności, pokoju i odwagi. Taka wiara sprawia, że nasza modlitwa nie jest rozpaczliwym błaganiem, ale pełną nadziei prośbą. Nie bój się więc przedstawiać Panu swoich potrzeb. On nie jest niesprawiedliwym sędzią, którego trzeba zadręczyć na śmierć, żeby zaczął działać!

„Panie, pomóż mi bardziej zaufać Twojej dobroci i uwierzyć, że wszystko potoczy się zgodnie z Twoją wolą. Daj mi odwagę wytrwałej modlitwy i pewność, że Ty ze wszystkiego potrafisz wyprowadzić dobro.” 3 J 5-8 Ps 112,1-6

(Słowo wśród nas, 2014)