Nasza relacja z Jezusem różni się od wszystkich ziemskich relacji tym, że jest pozbawiona wymiaru materialnego. Nie możemy, jak w wypadku naszych ziemskich przyjaciół, zobaczyć Jego pełnego miłości spojrzenia. Nie możemy położyć Mu ręki na ramieniu ani usłyszeć dźwięku Jego głosu. A jednak, pomimo wszystko, możemy nawiązać z Nim prawdziwą i autentyczną relację przyjaźni. Możemy spędzać z Nim czas i wchodzić w coraz większą bliskość, jak z każdym innym przyjacielem. Z biegiem czasu zaczynamy coraz bardziej cenić sobie osobiste wspomnienia z różnych etapów tej przyjaźni – wspomnienia tak żywe, jak opowieść Jana o pustym grobie.

W przyjaźni z Jezusem niezastąpioną rolę odgrywa modlitwa. Nie dlatego, że jest obowiązkiem każdego chrześcijanina, ale ponieważ właśnie na modlitwie budujemy żywą, autentyczną więź z Jezusem. Poświęć więc kilka minut na rozważenie dzisiejszego fragmentu Ewangelii. Zamknij oczy i postaw się na miejscu Jana. Posłuchaj, co mówią kobiety, pobiegnij wraz z Piotrem do grobu, wejdź za nim do środka, zobacz leżące płótna. Może to oznaczać tylko jedno. Poczuj, jak dociera do ciebie prawda o Zmartwychwstaniu, jak zaczyna ci mocniej bić serce. Twój przyjaciel Jezus powstał z martwych! Żyje i chce ciebie odszukać!

„Panie Jezu, dziękuję Ci za to, że zapraszasz mnie do przyjaźni ze sobą.”

1 J 1,1-4

Ps 97,1-2.5-6.11-12

(Słowo wśród nas, 2014)