Ci tym surowszy dostaną wyrok». Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie».
Czy Jezus gani publiczną pobożność? Z pewnością nie. Z pewnością nie ganił wszystkich arcykapłanów oraz każdego modlącego się publicznie żyda. Jezus mógł wydać taki osąd tylko dlatego, że widział, co jest w sercu człowieka. My takiej zdolności nie mamy, dlatego musimy unikać pochopnych ocen, choć te są bardzo kuszące.
W każdym działaniu ważna jest szczerość intencji. W modlitwie szczególnie, bo ona opiera się na pragnieniu serca. Można komuś pomóc na pokaz. Ostatecznie będzie to jakaś forma pomocy. Modlitwa na pokaz jest pusta jak wydmuszka. Co więcej, obraża Boga. Zamiast koncentrować się na Stwórcy i na oddaniu Mu czci, skupia uwagę na człowieku, podsycając jego pychę.
Ewangeliczny wdowi grosz dowodzi czystości intencji. Jego wartość materialna jest praktycznie żadna. Owi zamożni żydzi bardziej wsparli dzieło pomocowe. Postawa kobiety pokazuje jej wewnętrzną wolność. Mimo materialnego upodlenia ona zachowała swoją godność. Najwięcej bowiem daje ten, kto daje drugim z pełni czystego serca oraz ten, kto czystym sercem się modli.
Módl się dzisiaj o postawę wewnętrznej wolności dla siebie. Nie oceniaj i nie klasyfikuj pobożności innych. Bądź w zgodzie z Bogiem i z samym sobą. To się Bogu najbardziej podoba.
(www.modlitwawdrodze.pl)
