Oczywiście reakcja podobna do szemrania „rannych ptaszków”, protestujących, że gospodarz postąpił niesprawiedliwie, wydaje się całkowicie naturalna. W końcu dlaczego ktoś, kto wyrządził wiele zła, miałby zostać przyjęty do nieba tak samo jak my, którzy trudziliśmy się całe życie, aby znaleźć uznanie w oczach Pana?

Na szczęście Bóg kieruje się inną logiką niż my! Czasami wydaje nam się, że jak długo mamy na koncie sporo dobrych uczynków i udaje nam się unikać poważniejszych grzechów, jesteśmy bezpieczni. Pismo Święte przypomina nam jednak, że zbawienie „nie zależy od tego, kto go chce lub o nie się ubiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie” (Rz 9,16). Chociaż owocem nawrócenia powinno być wiele dobrych uczynków, to nie one zapewniają nam niebo. Także nasze grzechy nie muszą zagradzać nam dostępu do nieba, jeśli je wyznajemy i zwracamy się do Pana.

Jednak w tej przypowieści nie chodzi bynajmniej o to, że możemy robić wszystko, na co nam przyjdzie ochota, i ujdzie nam to na sucho. Tym, który może czynić, co chce, jest natomiast Bóg! A On chce żyć z tobą na wieki. Nie jest zainteresowany rozpamiętywaniem twoich grzechów ani odhaczaniem na liście wszystkiego, co zrobiłeś i czego nie zrobiłeś. Chce po prostu obdarzyć cię swoim miłosierdziem, abyś mógł stać się mieszkańcem nieba. Chce też, byś ty również okazywał to samo miłosierdzie wszystkim, których spotykasz – grzesznikom i świętym!

„Panie, Twoje miłosierdzie jest niepojęte! Naucz mnie dostrzegać we wszystkich ludziach moich braci i siostry. Obym nigdy nie uznał nikogo za niegodnego Twojej miłości!”

Sdz 9,6-15

Ps 21,2-7

(Słowo wśród nas, 2015)