Zasłynął z dobroci serca i hojności względem ubogich.

Po śmierci Leona XIII wysunięto na konklawe jego kandydaturę.

I tak w dniu 4 sierpnia 1903 r. został obrany papieżem i przyjął imię Piusa X.

Objąwszy rządy w Kościele, talent organizacyjny i nieugiętą siłę woli skierował przede wszystkim ku problemom czysto kościelnym, mniej mając zrozumienia dla spraw polityki i dyplomacji, którym tyle uwagi poświęcał poprzednik.

Zatroszczył się szczególnie o pogłębienie życia religijnego ludu i kleru i dlatego zarządził w diecezji rzymskiej bardzo surową wizytację.

Na uwadze miał stale czystość wiary i przestrzeganie dyscypliny kościelnej i dlatego już w r. 1907 doprowadził do ujednolicenia nauczania w seminariach duchownych.

W rok później wydano szczegółowy statut seminaryjny.

Podjęto także prace nad kodyfikacją prawa kanonicznego.

Doniosłe były też decyzje co do przyszłego wyboru papieża.

Troską otoczył następnie nauki biblijne oraz liturgię.

Gdy o tę ostatnią chodzi, na uwagę zasługuje reforma brewiarza i kalendarza świąt kościelnych.

Rewolucyjnymi okazały się dekrety o wczesnej i częstej Komunii św.

Wszystko to czyniło zeń troskliwego pasterza, a w świecie katolickim znajdowało pełne uznanie.

Papież przewidywał wybuch wojny i gorąco pragnął jej odwrócenia.

Zmarł wkrótce po jej wybuchu, w dniu 20 sierpnia 1914 r.

W testamencie znalazły się słowa: Ubogim urodziłem się, ubogim żyłem, ubogim chcę umrzeć.

(www.deon.pl)