I gdy przeczytamy już te wszystkie porady, do których nie sposób się zastosować, bo życie jest na to za krótkie, lepiej odłożyć poradniki. Gdyż mienią się tysiącem rad i z całą pewnością jest tego za dużo. A skoro tak, warto się przyjrzeć i odkryć, że mają wspólny mianownik: żeby przetrwać w małżeństwie, przeżyć, nie zwariować, żeby cię piekło nie pochłonęło, potrzeba jednego: ciągłego wysiłku. I to jest jedyna i ogólna rada dla stróży płomienia miłości – konieczny jest wysiłek wychodzenia ze skorupy własnego egoizmu, udawania się ku innemu, ciągłego wracania do chwil, które są darem nieziemskim, gdy dwa światy się spotkały i stają się jednym – potocznie nazywanego zakochaniem. Nie, nie chodzi tu o nieustającą euforię, zresztą na haju nie sposób długo funkcjonować, chodzi o to, żeby wydostać się z piekła, czyli stale przywracać wspomnienia ogrodu, w którym człowiek nie czuł się samotny. Dążenie do jedności to dążenie do powrotu, jej brak – to jest prawdziwe piekło.

I chyba o to chodzi. Konieczny jest do spełnienia jeden warunek, bo wielu pyta, po co to w ogóle jest? W jakim celu? Jakie są zyski z takiej inwestycji i kiedy odbiorę procenty? Łatwiej przecież nawet nie czytając choćby jeden poradnik wziąć swoje zabawki i udać się w dalszą drogę i jak to mówią socjologowie, stać się poligamistą, w kilku monogamicznych odsłonach. Jeżeli jednak ktoś chce inaczej i chce żeby się udało, bo wzrusza go „pierwszy siwy włos na twojej skroni”, dwoje staruszków, trzymających się za ręce w parku, tak jak w czasach licealnych, albo mąż i żona, którzy zmarli tego samego dnia po wspólnie przeżytych siedemdziesięciu latach, to musi podjąć wysiłek. Codzienny, polegający na wyjściu ze skorupy. A jak to będzie wyglądać konkretnie – czy romantyczna kolacja przy świecach, czy zgoda na samotny wieczór, bo poszedł na mecz z kumplami, czy czytanie z twarzy i głosu, że coś się stało – to już są szczegóły, konkret, który realizuje się wedle własnej intuicji.

W tym roku będzie podobnie. Kwiaty, lampka wina, telefony od dzieci. Po raz trzydziesty dziewiąty. Ale mimo tak długiego „stażu” nie nadaję się do porad. Nie zwracam uwagi na chwilę ciszy, gdy mówię młodym dziewczynom, ile to już lat, czy gdy koleżanka, która mieszkała długo (może za długo?) we Francji pyta, czy to aby nie kazirodztwo. Żadnych rad, poza ogólną zasadą i jedno doświadczenie. Ale tak naprawdę te wszystkie rady to jak rady kosmetyczki, inne piętro – taki życiowy lajcik, optymistyczny. Jest perspektywa nieba, ale już o piekle nie ma mowy. A ono rzeczywiście jest, w każdym człowieku, mężu i żonie też, więc to pierwsze zdanie. I są i takie chwile, gdy piekło tężeje, chce pochłonąć, gdy wydaje się, że śmierć się zbliża, a jeśli nie śmierć, to na pewno rozwód.

I wtedy przychodzi On, bo jest Zbawiciel – i wszystko się zmienia, następuje tysięczne zmartwychwstanie małżeńskie. Tylko tyle mogę powiedzieć – to dzięki Niemu zrobiło się już tyle lat. Nie sposób to udowodnić, musi wystarczyć zapewnienie. On przychodzi na pewno. Wraz z powiewem ogrodu, pokonuje piekło, jedno i drugie. I po raz tysięczny przywraca jedność. I jeśli patrzymy na małżeństwo do grobowej deski jako na długoterminową inwestycję, to to są te procenty do odebrania na końcu drogi.

Alina Petrowa-Wasilewicz

http://stacja7.pl/wiara/nieporadnik-malzenski/